Zimelkor

agur hitz bat
bizi printzak

zilar emari adatsa
nork orraztu ez daukazun arren
bizipenen ildo zimurrak
kide izandakoaren hutsune
bazkalosteko solasak
ergel hutsak izar telebistan

abante bizian doaz
hondar-urte sentitzen direnak
mendez beteta segunduak
ahanzturaren lehendabiziko deiak
pare ezberdinak oinetan
ontzi erreak sukaldean

agur hitz bat zizelkatu balore galduen hilarrian
azkarregi doan mundu honen gurpil lohituetan
azken hitz bat zizelkatu hezur-mamizkoen bularretan
“ni banoa baina zaindu
zaindu zeuen tartekoak”

etorkizuna bera ere oroitzapenez da mozorrotzen
gezurretan dabil memoria
eta erabilera aspaldi galdu zuten hitz horiek
eder-ederrak iruditzen zaizkizu halere
inork gutxik estimatzen duen altxor hau
zurekin hondoratuko dela onartu behar

ozeano harro horretan
sakonera abisalean
herio deitzen den ahanztura horretan
bidesari horretan
atseden horretan

bizitza osoa lanean emanik
ordainetan ezer ez merezi duzunetik
zimelkor da lortutako guztia
mundu gara: bizi printzak
libratuko denik ez da
ziur izan

Marcescente

unas palabras de despedida
trozos de vida

tu cabello es un manantial de plata
aunque no tengas quién te lo peine
esas arrugas aradas por todo lo vivido
echas de menos las charlas de sobremesa
de quien fuera tu compañero
estúpidos convertidos en estrellas de la televisión

estos años se sienten como retales de un final
avanzan a velocidad de crucero
con sus segundos preñados de siglo

primeros avisos del olvido:
distinto par de zapatos en tus pies
ollas quemadas en la cocina

esculpes unas palabras de despedida
en la lápida de los valores perdidos
en las ruedas llenas de barro
de este mundo que va demasiado deprisa
unas últimas palabras
en el pecho de la gente de carne y hueso:
“yo ya me voy, pero cuidad de los vuestros”

el propio futuro se disfraza de recuerdo
miente la memoria
y esas palabras que hace mucho cayeron en desuso
te siguen pareciendo preciosas a pesar de todo
condenada a reconocer que ese tesoro valorado por unos pocos
se hundirá contigo
en ese altivo océano de produndidad abisal
en ese olvido
peaje
descanso
al que llamamos muerte

toda una vida trabajando
para no recibir a cambio nada de lo que mereces
todo lo conseguido se va marchitando
somos mundo, luego marcescentes
no lo dudéis:
nadie se va a salvar